Dag 17 Lucky us
Na de change of plans gaan we dus vandaag niet naar Gili Trawangan maar naar een poepiesjiek hotel op het strand van Nusa Dua.
We slapen eerst lekker uit, pakken de koffers weer in en gaan dan in de taxi op weg.
Het is maar een uurtje rijden en onderweg genieten we van alles wat we zien. Behalve Sem dan, die is in slaap gehobbeld :-)
We rijden het terrein van het Grand Hyatt op; wat een prachtig resort! We worden naar de receptie gebracht, de welkomst-gong wordt geklonken, welkomst drankjes worden uitgedeeld. Wauw, nice!
We krijgen een mooie kamer in "The South Village" Ja, er zijn verschillende villages, zo groot is het hier.
Daarna verkennen we het terrein; het strand, de zwembaden, de andere villages. Prachtige allemaal, hele mooie tuinen overal.
De Bali Collection mall ligt naast ons hotel en we lopen daar ook meteen een rondje. Het is een mooie mall, alle winkeltjes zijn buiten, beetje als de outlets in Orlando :-) We nemen een late lunch op het terras.
Mike en Sem gaan zwemmen en ik ga lekker lezen op een fijn bedje bij het zwembad. Er liggen allemaal opblaas beesten en ballen in het zwembad dus heeft Sem in no-time een opblaas zwaan te pakken waar verschillende bommetjes mee gemaakt moeten worden.
Als de zon zo goed als onder is gaan we opfrissen om daarna naar het centrum te wandelen voor wat avondeten. Het is best een stukje wandelen maar dat geeft niet, die sateetjes moeten er tenslotte ook beetje af weer.
We neuzen eerst weer wat tussen de winkeltjes en vinden dan een gezellig restaurantje. Sem neem de Mickey moctail; cola met een bolletje ijs erin :-)
Als we het eten zo goed als op hebben gebeurd het ineens, de vloer, alles begint te trillen, of eigenlijk voelt het meer als golven. Het personeel begint te gillen en rennen. Ik zit aan de vloer genageld en kijk met grote ogen Sem en Mike aan. Weer een aardbeving! Omg! Mijn hart zit in mijn keel.
Als het even later weg is, en iedereen weer overgaat tot de orde van de dag, rekenen we snel af. We gaan snel terug naar het hotel om het nieuws te checken.
Ja hoor, weer een dikke aardbeving op Lombok. We horen dat er een tsunami waarschuwing is afgegeven. Wat?!! Omg.. Enorme stress.
We gaan voor de zekerheid de tsunami vluchtroute verkennen, gelukkig is onze kamer vlak naast de trap. We kunnen nog 2 verdiepingen omhoog, dan zitten we best hoog. Maarja...
Terug op de kamer zetten we het nieuws aan, de berichten zijn dramatisch. Er zijn zeker mensen omgekomen maar de totale ellende zal morgen pas duidelijk worden.
Voor de zekerheid zetten we een rugzak met daarin onze paspoorten en reispapieren etc klaar, voor alle drie een stapeltje kleren en schoenen, alles naast de deur.
Sem houdt zich groot maar is toch erg bang. Wij proberen zo rustig mogelijk te blijven, verbergen de stress voor hem een beetje. Gelukkig valt Sem toch redelijk snel nog in slaap, wordt nog wel een keer een soort van wakker en roept iets van " waar is papa"
Aah dat vind ik zo zielig, als Sem stress heeft... Ik kan wel janken.
Tot diep in de nacht volgen we het nieuws. Gelukkig is de tsunami waarschuwing weer ingetrokken, maar ik kan je zeggen dat je je dat toch niet helemaal gelooft.
Ook krijg ik veel lieven berichtjes van iedereen, dat doet echt goed! We kunnen gelukkig iedereen laten weten dat we oke zijn!
We voelen nog wat flinke na schokken... het blijft eng.
We slapen eerst lekker uit, pakken de koffers weer in en gaan dan in de taxi op weg.
Het is maar een uurtje rijden en onderweg genieten we van alles wat we zien. Behalve Sem dan, die is in slaap gehobbeld :-)
We rijden het terrein van het Grand Hyatt op; wat een prachtig resort! We worden naar de receptie gebracht, de welkomst-gong wordt geklonken, welkomst drankjes worden uitgedeeld. Wauw, nice!
We krijgen een mooie kamer in "The South Village" Ja, er zijn verschillende villages, zo groot is het hier.
Daarna verkennen we het terrein; het strand, de zwembaden, de andere villages. Prachtige allemaal, hele mooie tuinen overal.
De Bali Collection mall ligt naast ons hotel en we lopen daar ook meteen een rondje. Het is een mooie mall, alle winkeltjes zijn buiten, beetje als de outlets in Orlando :-) We nemen een late lunch op het terras.
Mike en Sem gaan zwemmen en ik ga lekker lezen op een fijn bedje bij het zwembad. Er liggen allemaal opblaas beesten en ballen in het zwembad dus heeft Sem in no-time een opblaas zwaan te pakken waar verschillende bommetjes mee gemaakt moeten worden.
(2 van de 80 filmpjes die ik moest maken van Sem)
Als de zon zo goed als onder is gaan we opfrissen om daarna naar het centrum te wandelen voor wat avondeten. Het is best een stukje wandelen maar dat geeft niet, die sateetjes moeten er tenslotte ook beetje af weer.
We neuzen eerst weer wat tussen de winkeltjes en vinden dan een gezellig restaurantje. Sem neem de Mickey moctail; cola met een bolletje ijs erin :-)
Als we het eten zo goed als op hebben gebeurd het ineens, de vloer, alles begint te trillen, of eigenlijk voelt het meer als golven. Het personeel begint te gillen en rennen. Ik zit aan de vloer genageld en kijk met grote ogen Sem en Mike aan. Weer een aardbeving! Omg! Mijn hart zit in mijn keel.
Als het even later weg is, en iedereen weer overgaat tot de orde van de dag, rekenen we snel af. We gaan snel terug naar het hotel om het nieuws te checken.
Ja hoor, weer een dikke aardbeving op Lombok. We horen dat er een tsunami waarschuwing is afgegeven. Wat?!! Omg.. Enorme stress.
We gaan voor de zekerheid de tsunami vluchtroute verkennen, gelukkig is onze kamer vlak naast de trap. We kunnen nog 2 verdiepingen omhoog, dan zitten we best hoog. Maarja...
Terug op de kamer zetten we het nieuws aan, de berichten zijn dramatisch. Er zijn zeker mensen omgekomen maar de totale ellende zal morgen pas duidelijk worden.
Voor de zekerheid zetten we een rugzak met daarin onze paspoorten en reispapieren etc klaar, voor alle drie een stapeltje kleren en schoenen, alles naast de deur.
Sem houdt zich groot maar is toch erg bang. Wij proberen zo rustig mogelijk te blijven, verbergen de stress voor hem een beetje. Gelukkig valt Sem toch redelijk snel nog in slaap, wordt nog wel een keer een soort van wakker en roept iets van " waar is papa"
Aah dat vind ik zo zielig, als Sem stress heeft... Ik kan wel janken.
Tot diep in de nacht volgen we het nieuws. Gelukkig is de tsunami waarschuwing weer ingetrokken, maar ik kan je zeggen dat je je dat toch niet helemaal gelooft.
Ook krijg ik veel lieven berichtjes van iedereen, dat doet echt goed! We kunnen gelukkig iedereen laten weten dat we oke zijn!
We voelen nog wat flinke na schokken... het blijft eng.
Dat wij ook meevoelen weten jullie wel. Ik ben zo blij met de appjes het contact dat we hebben .
BeantwoordenVerwijderen